.
.
.
.

Birazdan ölgün mavinin derinliklerine karanlık fısıldar
Kısalan günler ömürden çalar…

Dönüp dönüp
Celladı dudağından öptük…
Öyle bir-iki söyleme gelmez
Durup durup
Yine ölürüz…

Rüzgârın kederli iç geçirişi dolaşınca saçlarına
Sarhoş eder minvali
Aç bir çocuk edasıyla
Eğleşiriz Agop’un tenha kıyısına
O arsız bakışlarının şafağında
Aheste aheste dökülürüz hayata

Upuzun bir kadın
İnce belli bir bardak
Çalkaladı çalkalayacak
Hava dedim
Sabah desen çok uzak

Ekim de geldi
Sığırcıklar iner şehre yakında
Söyleştik!
Beden dili kıvamında.

Aldı eline bilmediği sazı
Hadi çal
Kimse bilmez sevdayı
Manolya da güzel
Sen gibi kışın dökülmez yaprağı

Çevrilir söz: Aşk-ı Nevi
Aşk desen bedene küfür gibi

Arızasız çıkışı var
Sazın dedim
İnişi kuşkulu
Kaba buselik Si,
Makam dedim
Gülüştük.

Bildiğimiz kış güneşi
Asya kışı gibi kar yağdı mı oralara?
Döker ak saçlarını dağlar ovalara
Bakışlarım tepeleri okşadıkça

Ruhum artık ittir.
Sazın bir buçuk oktavlık sesi
Gezinir, dolanır, gömülür gece içine
Süslü ana notalar
Fa diyez
Altında eriyor
Şarkılar...

Çevrilir söz: Aşk-ı Nevi
Aşk ve sen bedene küfür gibi

Sus
Yavaş, yavaş…
İçelim.
“Bana bir aşk masalından şarkılar söyle”
Sonra!
Ya sonra!
.
.
.
.

youtu.be/vk0IIAXvnR0?si=z2YBcvcAbydltC3b