"Nefesi Tüketilen Yalnız Gül"
...
Güller de Nefes verir bir aşkın avuçların da.
Bende bir gül idim;
Yüzlerce güzel gül arasında,
Ve bir Nefes üfleme den senin kalbine,
Kalbin henüz dolmamış iken benim nefesimle,
Sen beni imkansızlık bahçesinde;
18 yaşında bir gül iken koklayıp çektin içine.
İçin kuru güller deryasın da sayısız gül ile dolu,
Ama Sen beni inandırmıştın elinde duran tek güle.
Ömrüm den bir yaprak düştüğü vakit,
Sana ne güzel bir evlat verdim..
Ne güzel bir hediye..
Ey ömrüme dost olan Yalnızlık
Neden sevmedin beni..
Beni başka topraklara kendi ellerinle neden ektin..
Oysa istediğim bir yudum sevgi idi
Vermedin..
Bu nasıl sevmektir.
Herkes bir pınarın başında durup serinlerken
Dudaklarım kurudu yar bildiğim onca avuç içinde...
Bu çamurlu yolda bir garip gül idim.
26 yaşında sevmediğini öğrendim..
Bu nasıl sevmektir söyler misin
Bu nasıl sevda?
...
Sen benim toprağımı söküp yerinden
Dağıtıp yuvamı çıktın ayrılık yoluna.
Ayaklarının altında ezildi bedenim..
Yaşlandıkça;
başka kollar da ısındığını öğrendim.
Döküldü yapraklarım,
Ve bende nasır tutan kalbimi bıraktım
yalnızlığın avuçlarına..
Sevdanın kokusu vardı tenimde
düşüncelerim de bir tek sen..
Sonra gün geldi;
Bir başka yalnızlık tuttu kırık dallarımdan
Ve ben ilk defa gerçekten sevildiğimi hissettim.
Sen olmalıydın yüreğim de,
Çünkü Sadece sen durdurabilirdin zamanı,
Ve sen silerken bir bir gözyaşlarımı,
Sözlerinde unuttum yılların yorgunluğunu
Sen tuttun titreyen ellerimi.
Unuttum daha önce içtiğim su pınarlarını.
Artık sadece sen vardın düşüncelerimde.
Yalnız seni hissediyordu yüreğim,
ve sadece sen görmeliydin
Gördün.. sevdin.. hissettim..
Ama sende gittin..
Yüreğime aldığım küçük bir mutluluk ise,
yok olup gitti..
senin gittiğin gibi..
Ama duy sesimi: bu sefer ağlamayacağım,
Asla görmeyeceksin gözyaşlarımı,
içime attığım hüzünlü bekleyişlerimi
Bilmeyeceksin..
Çünkü ben yalnızlığın dostu,
Nefesi tüketilen bir gül idim..
...

Bir Selimhan Şiir’i....