’"Kime Anlatalım Seni"
...
Kime anlatalım seni..
Kırılan dallarım seninle yeşerdi diyebilmek,
Ulaşır mı onca insan içinde.
Mümkün mü utanan gözlerin çığlık atması?
Yaşlar iner bir bir yağmur tenine ve
sensizlik içinde sel olur yürek.
Kime anlatalım seni..
Söz söylersin; akar boylu boyunca bir ırmak.
Adın dalların meyvelerini besler,
Saçların’da güneşi..
...
Benim gibi böyle net gören kaç kişi var?
Ruh mu yanar bir görmek ile;
yoksa bu yollar zaten yangın yeri mi?
Denizlerin onca suyundan bahsedersin.
Sema’yı ateş kaplamışken
denizlerin suyu yeter mi?
Tut ellerimden bir an önce
liman’dan kalkan bu son gemidir.
Sevdiğim demekten utanırım.
Tek biletim var oda senindir.
...
Kime anlatalım seni..
Sensizlik ki; Yeşil bir ateştir.
Burası Çeşme..
Burası Evim...
Mabedim’dir.
Nefes aldığım, Dinlendiğim Yerdir.
Üzgünüm çıkamıyorum
Şeytanlar bekler kapıda.
Düşman evet... Ama ne düşman
Ellerinde günahlar,
sözlerinde ateşten mızraklar var.
Sensiz bir yürek bu;
bir bedeviyim avuçlarında.
Sana susamak en gerçek ihtiyaç.
Çöl olur yol,toprak yağar buluttan ve
kurur meyve vermez ağaçlar.
Bilirim..
Oysa; gizlediğin nice pınarlar’ın var.
...
Kime anlatayım seni..
Bekleyen bir kuş pencere önünde.
Belliki bahçen tek bana değil cennet.
Utanırım
Bilirim..
Söyleyemem..
O yüzden yazarak anlatırım konuşurken.
Bilirim kelamı olmayan sözün gözdür konuşanı.
Konuştum.
İşittin.
Söyle...
Kime anlatalım seni?
...

Bir Selimhan Şiir’i..