" Evim Çok Sessiz "
...
Heyecan duymak bazen tehlikeli,
Kalp, bir başka kalbe değdiğinde kilitlenir.
Burası tozlu görünüyor
Nefes almak dumanlı bir tat bırakıyor.
Aynada bir suret belirdiği anda;
Kırık ve kırışık camlar
bazen süt renginde kokusu
Ki bu koku sihir saklar teninde
bazen de duyarken koklamak gibidir.
Mutluluk;
kağıttan yapılan bir sandaldı oysa,
Annemin mezarı üstünde batan güneş misali.

Gözü yaşlı yuvasına su taşırken usulca.
Koşarken annesine bastığında kuruyan sular,
Minik bir bebeğim ben
Üzgünüm
Yanlızım..
Bu ilk adımım ve ayağımda yırtılmış papuçlar
uzanır bir boşluğa ellerim
Kimin elleri aynı şekilde? Kim tutar aynı his ile?
Bak!
bak Mezar taşı bana hasret ile gülümser..
Evler Annesiz..
Evim Çok Sessiz.
Kirleniyor temiz sandığım örtü.
Bu baktığım yüz o eski yüz mü?
İçimiz cadılar bayramı
Terk eden kargalar bir bir geri döndü.
Yıkılıyor denizdeki dalgalar;
Kapanan göz kapaklarından patladı inciler
Atık su dudaklarım aktı.
Kaç balık burdan koşarak yüzdü.
Gözlerini kapattı son Deniz feneri
Annemin mezarı üstünde batan güneş misali.
...
Öptüğüm eller şimdi söndü.
Görüyorum çehrene çöken karanlığı.
Özlediğim bulutu g/özünden tanırım.
Bakamayacağım bir daha o yüzüne;
Yansıttığım suretim den utanırım!
Sendin Zamanımın sahibi
Sendin Zamanın kalbî..



" Morfin "
Bir Selimhan Şiir’i..
25.02.2022