"Gül Kızıllığında Düşler"
...
Unutulmak;
mutlu olduğum vakit,
düştü fikrime..
Ağır kaybettim..
Ruhum çöl, bedenim ise ,
bir bedevi oldu..
Gördügüm her serap,
senin himayende esir.
Burada barınak bulmak zor,
sevilmek nadir...
Yüzün nimet olmaya kâfi..
Seni bir kez içten gören’in,
gözlerine resmin çizilirdi..
Sen ki,
Gündoğusu bakışları olan..
Yüz güzel bir araya toplansa,
Hepsinin güzelliğini nazarınla alan..
Çiçeklere serenat,
Arılar’ın sofrasında bal olan.
Sen ki,
Yürek kentime,binlerce kandil yakan..
Daha ilk gülüşünde, gelecek hüzünlerimi uğurlayan
Ruhumu kıskıvrak yakalayan ...
Kimsesizlik Deniz’im de batmayan..
Beni sardığı vakit herşeyi unutturan
Evimin bacasın da en halis duman..
Hastalandığım vakit ellerinde şifam
Beni Aşka bağlayan
Beni Aşka bulandıran
Sendin...
Seni gördüğüm şehir,
Yalansız ve temizdi.
Sokakların,
beyaz inci taneleri ile bezenmiş,
Bir damla yalan yağmamıştı..
Kutsal mabedim ise kirpiklerindi..
...
Gözlerinin gölgesinde,
serinlendiğim vakit,
Herşeyin değeri artar,
kıymetlendikce kıymetlenirdi..
Beklenmeyen deprem oldun.
Sen gidicektin..
Şehrini dolaşırken,
ihanet güzelliğe bürünmüş,
ona bir tas suda sen ikram etmiştin.
Meğer hepsi..
Kırmızı gül kızıllığında,
Oluşan düşlermiş..
...
Sokak lambası altına,
dolunay düştüğü vakit...
taşlara gölgem düşer,
dudaklarımda bolca duman tüterdi..
Eşler ve dostlar,
Bana karşıda hep çetindi..
Ama,
Hissettiğim hiç birşey,
mutluluk değil di ;kokun kadar..
Sen ki..
vaktiyle söz vermiştin ..
Düşüncelerimden ayrıl diyerek,
Vedanı sırtlayacaktın..
Sözünde hak bilirdim seni.
Tutmadın..
Feda olsun sana,
övgüler sıralayan yüreğim..
Seni bir tek yürekle görende bendim,
sevende bendim..


Morfin
Bir Selimhan Şiir’i..