’’Acımsı Ritimler"
morfin
...
Üzgün kalbim gözlerini özlediği zamanlarda,
yüz bin Ah! ile titrerdi.
Sen beni buğday ekinlerinin ortasında
saklanırken gördün.
Sensizliğe çeltik attığım zamanlarda
ebediyen ıslaktı ruhum.
Sen beni ormanda
kuru bir fidan olarak gördün.
Yetim bulutlar sevdi beni.
Toprak sensizken gece gibiydi.
Yoktum...
Sen beni yokluğumda gördün.
...
Tehlikeli denizlerden geçip
sahipsiz dağlarda iz süren
yaralı bir kuşun gagasından düşüyorum.
Nefes kadar yakınındayken
uzaklaşıyorum senden.
Hatırla...
İnsanlar birbirlerine aşk şarkıları söylerken
bizim kulaklarımız;
acımsı ritimlerin bozkırına dönerdi.
Beni gördüğünde gençliğin filizlendiği yaştaydım.
Sen beni dumanlı gözlerle gördün.
Sen beni gökyüzünün zemininde
bir damla suyun içinde gördün.
Mutluluğun Sûr’u üflendiği vakit.
Kara duvarlar yıkılmıştı.
Sen beni o yıkılan
duvarların içinde gördün.
...
Gözlerinin ormanına yaslanıp,
gölgesinde dinlendiğimden beridir
ölmüşümde haberim yok gibi.
Aklımı yitirmişimde
sen geldiğinde bulacakmışım gibi...
Bir ulakta senin adını
taşımalı bu topraklarda.
verileceğin bir müjde yok mu?
gelsen de bu karanlığa gülsen şimdi.
Güneş yanığı olan kalbime
gözlerin dokunsa.
Bir bardak dolusu acına bile razıyım.
Varsın mor yaralar olsun dudaklarımda..
Varsın gözlerim görmez
olsun senden sonra...
Bu asrın son çağında
sadece seninle kaybolsam...
Son nefesimde,
Gözlerinin ormanında soluklansam...
yeterdi bana..
Morfin
Bir Selimhan Şiir’i