Öldüm ben
yaşamak için çaba gerek
öldüm ben ne çabası ölen konuşmaz derdini anlatamaz ben de anlatamadım kendimi demek ki çoktan ölmüşüm de farkına varmamışım hâlâ yaşıyorum sanmışım... ölüyüm yaşıyorum zannediyorlar suçlar hatalar yanlışlar isnat ediyorlar hesabımı yalnızca Allaha veririm ben ne konuşabilirim ve nede dinleyebilirim can alan acı sözlerini ruhum cansızken... düzeltmeye çalışmak yaşayanların işi ben bıraktım dağılsın bozulsun karışsın isterse dünyanın işi düzeltebilir mi hareketsiz bir ölü çarpık çurpuk berbattan öte bu gidişi... hep iyimserdim yaşarken bir zamanlar masallara iyilere inanırken beyhude çabalar Allah’tan gayrısına yalvarışlar yakarışlar öyle bir kötülük dalgası sardı ki etrafımı ellerimle tutunacak bir dal aradım kalbimi yerinden söktü aldı bir çöl fırtınası... üzülmek de sevinmek de yaşayanlara mahsus artık diyor ki Yaradan ey kulum artık ebedi sus ne ağlamak bir çözümmüş ne de dil dökmek yıllar boyu abartmak olarak görürlermiş ne yazık bitirip tüketen perme perişan eden her duyguyu ölünce kurtulur ancak insan eziyetlerden ruhunu paramparça eden bütün dertlerinden... yaşamak için çaba gerek öldüm ben ne çabası... Gülhan Çeliktaş |