Ruhum çekilirken, gözlerim açıktı. Ellerim boşlukta yanarken,
ağlayacak köşelerimi tutanlar, kalbimin yenilmesi için, ömrümü kararttılar,
kimse yoktu, gücüm yoktu, bir duvara yaslanıp, demirlerinden tutunarak yürüdüğüm ayazda,
sırtımdan akan kanı hanginiz gördü,
ben bildiğim herşeyi unuttum, çıkmıyordu gülüşü aklımdan, aklımı da bir gecede unuttum.

Zor günleri değil, imkansız günleri yendim, ben neden kalkarken, ağlarken,
parça parça bölünürken, yalnızlığın blokları arasında ezildim, olsun, ruhum çekilirken de gözlerim açıktı,
herşeyi duydum, bütün sözlerden geçtim, beni gece karanlığında çalmak isteyen kabuslara,
kanlı yenilgiler yaşattım, ama kanıyordu hala sırtım, ve başım dönüyordu,
bomboştu sokak, sesler kulaklarımda boğuluyordu.
Son nefesimi hazırlıyordum, son gülüşümü çalıyordu.

Soğuk, çok soğuktu ellerim, sesini yıllardır duymamıştım.
Hatıraların şarkısını hiç söylememiştim. Bana gözlerinden, zehirli bir kadeh sunsaydın,
ben güçsüzlüğümden, korkaklığımdan, onu içebilirdim. Başka hangi korkak bunu yapabilir,
Nasıl olsa taşlar kanımla renk değiştirmişti, sen o gün yoktun, dünde de yoktun, yarında olmayacaktın.
Benim tarihimin sayfalarında, adın bir şiir satırı kadar, başkalarının gözlerine ayna olacaktı varlığın.
Varlığını, bir zerre etmeyen varlığa sahip olanlar sevecekti,
artık ilk yağan yağmur, gerçeğide, yalanıda silecekti.

Enes İLHAN