Çıplaktı
sesimiz, nefesimiz


sevmelere soyunduğumuzda,
çırılçıplak ve tertemizdi yüreğimiz


kirlettik her şeyi..
elimizdeki gümüş çuvaldızı bırakıp,
bahtımıza, bu altın iğne düştü diyemedik!


dağıttık sevgimizi bol keseden!
ve sevgimle, sevgilerimle dedikçe
her gün biraz daha üryan hayallerimiz


kapatır dedik,
biçimli sözcükler ayıplarımızı.
sırnaşık dizeler, telafi eder kayıplarımızı!
her noktaya, her virgüle
maşallah dediğimizle kaldık…


bilemedik, her derdin devası kendi içinde
açıp bakmadan kozasındaki gerçeklere
bütün kabahati, bütün suçu aşka yükledik


yalnızdık, yalan olduk!
alıntı dizelerle kutsadık üşümelerimizi!...
kaderimizden yadigar,
kara kaplı deftere iki mısra yazıp
dökelim istedik içimizin incinmiş yanlarını


yasaklı renkler ülkesinde, yolu kesildi harflerimizin
kurşunu sakıncalı bulundu kurşun kalemimizin
giyindiremedik ter kokulu tenlerimizi, rengârenk hecelerle


şikâyetçi değiliz deli gömleğimizden
nasıl gelmişsek giderken de öyle gideceğiz
ki;
sitemimiz, çıplak yüreğimizi önce giyindirip,
sonra…


yalın alazlarla yanmışlığımızın suskusunda
baki kalan sevgimizle
gelip çatmış nefsi terbiye zamanı


kulaklarımızda evladiyelik bir söz
hatıratımızda sallınan üç beşikle
belki
bir gün
çıplaklığımız…
bir umut işte!