Kalemimde kış mevsimi
Uyanmışım aymaz bir sabaha
Buhurdanımda güz kokusu
Kimsesizim…


Düşlerim serkeş
Umutlarım bahtıma yar değil
Köşe bucak kaçıyorum
Kendimden bile


Ahh.. candaşım Kızılırmak
Savrukluğumun suskusunda ısısızım
Keşke gelip toplasan
Şu güz hallerimi


Esrik bir hayal süslüyor aklımı
Koyusundayım
Bir fincan kahvenin
Gücüm yetmiyor ağlamadan gülmeye


Çırpıntılı deniz kalbimin kıyısı
Usulen bir bağdaş kurup gönül soframa
Silkeleyemiyorum
Adımın harflerindeki tozları


Yufka ekmek arasına katık ömrüm
Kıran bir mevsimde
Çaresizim aşka karşı
Say ki lale devrinde lalesiz kalmış gönül saksım


Kelebekler güvercinler
Uçmayı öğrenmelisin diyor
Gönül dağının yamacında yankılanan
Bir şiir perisinin sesi


Unuttum vuslatın adını
Bir kuşluk vakti
İçimin hediyelerini dağıtıyorum
Mahallemin gün yüzlü çocuklarına


Bin misli
Çok sesli yazıyorum
Söylesene!
Ruhun şad mı güzelim?


İki yastıkta tek başınayım
Öylesine öykünüyorum bazen
Ne olur
Gitmelerin hikâyesini yaz deme bana


Bitsin istemiyorum bu mısralar
Her şiirde tetik düşürsen de yüreğime
Seni öylesine çok
Çoktan da çok seviyormuşum ki be kadın…


Hecelerden geceler yaratıp
Sığınıyorum kendi karanlığıma
Bir düş vakti kapımı çalıp
Efkarıma ortak olsan olmaz mı?