Bilinmezlikte yürürken bilinmezliğin getirdiği korkudan bahsetmekteyim,
Umutla dolu ateş vardır kiminin içinde,
Sönmek bilmeyen lakin korkunun rüzgar misali üflediği,
Eninde sonunda söndüreceğini ümit eden bir rüzgar,
Bir yandan o bilinmezlikten çıkacağını düşünen biri,

Ne kadar da zor korku böyle rakip olmuş iken kendisine...
Başını ağrıtan o bilinmezlikten vaz mı geçmeli,
Olur bir gün bilindik yahut hiçlik,
Dedi zaman... Zamana tevdi mi etmeli,
Mücadele kendinindir korkusu bilebilir bunu en iyi,

Korkusunun vardır bu sefer bir başka daha bildiği,
Ne var ki yeni bir müjdedir,
Oda kendine bir rakiptir lakin öyle bir rakip ki,
Bilinmezliği ve acısını hafifleten,
Yaşlı, yavaş zamanı bile hızlandırıp gençleştiren,

Korkuyu tamamen yok edebilen,
Yeni biri...
Umut dolu ateşe üfleyen kalmadı ne güzeldir ki,
Bilinmezlikte yürürken eşlik etmekte artık,
İşte, işte öyle biri...