Yokluğun ağlar her gece gözbebeklerimde
Hüznün mektubu çalar çalar kapımı
Deniz deniz ağlamaklı gözlerim
O siyah saçları meltemlere adanmış
Uzak, bir paslı kapıda bekler umutları
Ve sıcak yağmurlara karışmış gözlerimiz
Senin ve benim gün yirmidört saat

Duyuramadığım gerçekler bekler avuçlarımda
Bir kuş havalanır penceremden
Sonsuzluğa doğru bilemediğin
Kuruyadurur bir yediveren
Tek başına bahçemde
Akşam olmaya görsün
Büyür yokluğun, büyür gidişi tek tek hatıraların

Bir mektup yolla senden bana doğru her sabah
Kapısı çalınır hüzünlü bir evin güneyde
Ceplerimde eylül rüzgarları
Ve gözlerimde
Uyuması saklıdır bir çocuğun

Acılar yüreğime kurşun
Nedense bulmak mümkün değil
Çekip vedasız gidenleri
Zaman dört nala koşmakta ... hala yoksun !
Özlemin savurdu beni yeniden
Dün gözlerimde gülerken umutlar
Bu gün hüzün bakıyor yokluğuna

Yağmurlar yağıyor, mevsim güze tutuklu
Bilsen siyah gözlüm sensizliğinde
Karanlığın ıslak gözleri
Kan kırmızı kadehleri avuçluyorum
Sen gideli
Paramparça yüreğimi
Bilsen susturamadığımı
Hayalimdeydin az önce
Öyle dalmıştım ki derinlere
Ellerin elimdeydi sanki, kokun burnumda

Bu gece yine uyku yok bana
Öylesine işlemiş hasretin içime
Bir daha seslenmeyecekmiş gibi susma ne olur
Kara - sarı etme umutlarımı
İncirler çiçek açmaz biliyorum
Gecelere güneş doğmaz !
Ama karar verirsen ki
Sen doğdurursun geceye güneşi

Ayrılık limanlarında buluşmaz gözlerimiz
Oysa, siyah gülüm dönüşün
Çiçekler açar yüreğimde
Ne güneşler doğar içimde bilsen

Sultan ’İbo’ sundan mektup almış bugün
Senden alamıyorum ne mektup
Ne bir telefon... nerdesin ?
Daha ne kadar dayanacak
Sana, yokluğuna bu yüreğim ?

Bir haber yolla siyah gülüm
Bir mektup gönder
Son ver artık
Çektiğim acılara
Bir son ver, gel !

Günay Koçak

22. 10. 2023