KUDÜS
Yalnızlık bir ona has, zulüm onun başına.
Gülmeyen şu bahtına ağlıyor yine Kudüs. Kan doğruyor İsrail mazlumların aşına. Biçare karaları bağlıyor yine Kudüs. Bu kaçıncı mezalim, bu kaçıncı gözyaşı? Küstü kör talihine Kudüs’ün dağı, taşı. Bu feryat en sonunda titretir bütün arşı. İçten içe derdinden çağlıyor yine Kudüs. Bu soysuzun gözleri kana doymak istiyor. Ezanı susturarak çanı duymak istiyor. Kendi öz vatanında garip koymak istiyor. Yarasını eliyle dağlıyor yine Kudüs. Aslında mevzu derin, mevzu bir Kudüs değil. Daha çok can yakacak İsrail denen siğil. Sen kapat gözlerini eğil müslüman eğil. Kime ne etmiş yoksa, n’eyliyor yine Kudüs? Gün olur gün tükenir üfler sûru İsrafil. Yada ömür tükenir cana çöker Azrail. Gelmişti ordularla yine gelir Cebrail. Ama bize bakın ne söylüyor yine Kudüs. Artık silkin ey ümmet! Uykudan artık uyan! Bak saldırmış dört koldan özüne yılan, çıyan. Mesut’um dayan derler. Nereye kadar dayan? Bir umut gözün yolda eğliyor yine Kudüs. Mesut ALTUNKAYNAK |