Şu hayatta en çok beklemek düştü bana
sonra da beklemekten vazgeçmek.

Çocukluğumu bulmayı bekledim önce
Zannettim ki bulursam
bir şekilde gülecektim
Bazen ağlayan bir cocugun kirpiğinde,
Ya da yere düştüğünde
kanayan dizlerinde bulabildim ancak.
Oysa ben
Hep neşeyle gülümseyen
kahkahalar atan çocukların
gülüşünde aramıştım
Olmadı.
Buruk kaybetmişim çocukluğumu
Aramaktan vazgeçtim.

Sonra yol arkadaşımı bekledim
Geç vakitlere kadar, bazen günlerce
derken haftalar aylar yıllar sürdü bu bekleyiş.
Başkalarının ahirini kurtarma telaşındaydı
Bu uğurda bana hep geç kaldı
Kırıldım, kırıldığım yerden
kendim sardım yaralarımı
İyileşmeyi bekledim.

Beklemeye değer miydi
Sorguladım zamanla,
sabrımı günden güne eskitirken.
Bir gün gelse yine bekleyecektim, değişmeyecekti kaderim
zaten boyumu aşmıştı kederim
Beklemekten vazgeçtim.

Mutlu olmayı bekliyorum şimdilerde
Sevgiyle bakan bir çift göz ışığında
muhabbetle demlenmiş
bir bardak çay
eşliğinde,
huzuru yudumladığımı düşlüyorum.
Nasıl mutlu olunur
olur muyum bilemem
Ama yaşadığım yalnızlığı
düşmanım yok
Bir gün olursa düşmanıma bile dilemem.

Hayallerimin gerçekleşeceği günü bekliyorum
Umut taşıyorum doğan her güne
Yüregimin bereketinden devşirdiğim
İnatla yılmadan usanmadan
bu sefer beklemekten vazgeçmiyorum
Dualarım kanat çırpacak
Rahmet semalarında biliyorum
Geceme nur, toprağıma hayat yağacak
O gün gelecek ve
tüm bekleyişler
buna değerdi diye taçlanacak
Bekliyorum...

Ayşegül Bahçeci
17.08.2023