Çıktıkça dikleşirmiş şu hayatın yokuşu
Her yürüyüş zamanla kolaylaşır sanmışım
Bana mı mevsimlerin bitmeyen kara kışı
Baharları düşlerken buz tutarak donmuşum

Umudun feri sönmüş karanlık bir yerdeyim
Mutlulukla aramda ben en kalın perdeyim
Gençliğim ziyan olmuş derin bir kederdeyim
Aynalara güldükçe bahtım güler sanmışım

Bütün hatalar benim başaramadım yani
Oyalayıp dururum bedendeki şu canı
Mutluluk bir düş imiş göremedim ya hani
Hayallerin koynunda kabusla uyanmışım


Hayatın çıkmazında boş yere yorulmuşsam
Bozuk bir saat gibi acıya kurulmuşşam
Kimseye gönül koymam, kendime darılmışsam
Belli ki doğduğumda gözyaşımla yunmuşum

Bazıları doğuştan şanslı mı nedir bilmem
Kahkahaları çınlar ben niçin içten gülmem
Bir daha şans verilse asla dünyaya gelmem
Yaşamak zor muamma en zorla sınanmışım


Ayşegül bahçeci