Düşünmek bu kadar acı verebilir mi bir insana? Veriyor işte!
Şimdi ağlamak en ucuzundan bitmişliğin seyrinde.
Alamadığın nefesi vermek istercesine girdabında yalnızlığın
Ne yana baksan hiçliğin sinmiş gözlerindeki çaresizliğe.

Artık ölmelerin vaktidir, en yoksulundan zamanın ayazında
Ya da ihtimaldir ki kabullenip içinde yanan ateşin yalazında.
Düşünmek nasıl acı verirse insana, aklın uçsuz bucaksız otağında
Boğulmak, yokluğunda biriktirdiğin karanlıkların tam ortasında.

Ah düşünmek O’nu! Gönlün labirentlerinde çıkmazların sonsuzluğu
Kapana sıkışmış fare misali amansız acılar içinde beklemek sonunu.
Olmayacağını bildiğin sabahlar hayal edip doğacak güneşin hatırına
Vurup zincirlere aklını kalan son bir ümitle dindirmek suskunluğunu.

Yanlış seçimler
Olmaz tercihler
Dönüm noktalarında hayatın makus talihsizlikler
Ya da kader bağlamında söylenenler, söylenemeyenler.
Düşünmek bu saatten sonra sadece acı veriyor, değil mi?
Yitik yılların ağırlığı yüreğinde
Ne sevmeler kaldı ne sevilmeler
Ne düşler var artık ne ümitler
Hissetmek maziyi canını yakıyor, değil mi?
Bunca insanın sevip mutlu olduğu şu dünyada
Uykuya hasret geceler
Yetim kalan gözler
Söylenemeyen sözler
Geldikçe aklına gücüne gidiyor, değil mi?
Sen de hakkettiğin kadarsın.
Kabul et,
Bomboş bir defterin son sayfasında son satırsın.
Yaşamaya cesaret edemediklerinle
Son nokta konacak ve en nihayet kapanacaksın.
Öyle değil mi?