“Ayşedudu, Ayşedudum çok haklısın
sen; sen hâlâ benim “ilk göz ağrım”sın
seni düşünmediğim bir günüm olmadı inan ki;
o günden bu güne sensiz bir anım geçmedi,
rüyamda tek seni, hep seni gördüm,
senli hülyalarla geçti ömrüm
gözümü senli sabahlara açtım
sevdanı adam gibi yaşadım
ben hiç sensiz olmadım, olamadım
hiçbir zaman kaybetmedim umudumu
ömrümce tek sevdiğim sendin Ayşedudu….
.
ben hâlâ “müfettişler geldiği”ndeki gibi
aynı sıraya oturduğun o çocuğum..
hâlâ müfettişler gelecek de hani
sen okula geleceksin diye bekliyorum
ben hep orda, hâlâ hep o çocuk kaldım
olmadı başka dileğim, başka muradım
gönlümün daima hülyasını kurduğu
her zaman tek düşüm sendin Ayşedudu….
.
hasretindeydim ömrümce, güzelliğin değildi
ne beni sevip-sevmediğin, umurumda
ne kiminle evli olduğun beni hiç ilgilendirmedi
ne de başka şey derdinde oldum asla
dualarım hep mutluluğuna, sıhhat ve afiyetineydi
ben senli dualarda dileklerdeydim daima
bilmedim nerede kimin karısı, kaç çocuğu oldu
kendisi de bende hep o çocuktu! Ayşedudu….
.
beni affet, benimki kıymetini bilmemek değildi;
çaresizlik, elinden bir şey gelmemekti.
zavallılık, kader ya da alnımızın yazısı,
sanma! elimden gelecek tek bir şey vardı
kendim de nihayet o evde bir sığıntıydım
takdir-i İlahi, duadan başka şey yapamadım
çaresizlikler içinde; bitirdim ortaokulu
ben de henüz daha çocuktum Ayşedudu….
.
biliyor musun o iki mektubu hâlâ saklıyorum,
hâlâ okur, öper ağlarım ne yapabilirdim
hâlâ el üstünde kalan bir ortaokul çocuğuydum
ne elimde avcumda bir şey ne bir işim, ne gelirim
çaresizliğin ne olduğunu o yaşta anladım
ana-babasız, kardeşsiz oluşumu çok acı yaşadım
ne yaparsam yapayım, sana yanlış olurdu,
kimsesizdim, çaresizdim, çaresiz Ayşedudu….
.