Kırılmalar bilirim tüm hiçliklerimle.
Ama sen üstüne alınma.
İnsan bazen öyle sever ki
Kaybetme korkusu sarar benliğini
Ve hatalar yapılır,
Yanlış söylemler,
Söylenmesi gerekenleri diyememeler.
Sonu hasret olan boş bir mücadele.
Bu dünya böyle sen bakma.
Bazen insan o kadar sever ki
An gelir saçmalık dersin
Oysa çaresizlik de sevdadandır.
Yalnız değil mi hep seven gönüller?

Susmalar bilirim tüm acizliğimle.
Ama sen yine de takılma!
İnsan olan bazen öyle sever ki
Özlem kaplar en sonsuzundan içini.
Ve hadler aşılır,
Kaçınılmaz endişeler,
Amansız düşler.
Nihayeti ayrılık, öyle veya böyle.
Dünya işleri işte sen aldırma.
Bazen insan öyle sever ki
Bir anlam veremezsin.
Düşünmeye dahi üşenirsin.
O artık senin için olmayandır.
Oysa beklenen;
Nasıl değil, neden bu kadar sevildiğini anlamandı.
Bazen karanlığa inan bir mum da yeter.

Gülmeler bilirim tüm yokluğumla.
Sen bu halime bakma!
İnsan bazen öyle sever öyle sever ki!
Yüreği ile düşünür,
Gönlü ile hareket eder.
İzahı olmayan hayaller,
Gecelere üşüşen hüzünler.
Her seferinde bulmak kendini,
Sevgiliye veda etmek gerçeğinde.
Bir garip olsam aşk yollarında,
Lakin sen bak kendi yoluna.
Seviyor bazı zaman insan sorumsuzca,
Başını sonunu düşünmeden.
Hissetmenin dayanılmaz cazibesi.
Ya da sevda ülkesinin masalsı albenisi.
Bir yanda anlamı diye nakış nakış işlediğin gönül çemberi
Diğer yanda mutlak gerçekler.
Ah kabullenebilsem yokluğunu
Sevmeye demek bir ömür değer.


TmR 21.12.2023