hava çoktan karardı
gece bugün biraz daha ağır
bir vakit geldi ki
zamanı belli değil
kaçmanın zamanı geldi aslında
çoktan bitmeli bu arayışlar
ellerimde bir damla umut kaldı
yarınlar için,
sabahı bekliyorum aslında
ama bir o kadar uzak gece
kurşun gibi ağırlığı
üzerime çökmekte, sessizce...

ıssız geceleyin bu sokaklar
yavaş yavaş damlıyor bulutlardan
kaldırımlara, yağmurlar
köşe başlarına sinmiş
durmadan kanayan yaralar
yalnızlık gözüküyor bu saatlerde
gecenin karanlığında
dik yokuşun en tepesinde,
bir şarkıyla geliyor üzerime
korkuyorum tüylerim ürperiyor
bir titreme vuruyor ellerime
uzaklara savruluyor yalnızlığım

gece, ben, kaldırımlar kalıyoruz
sabaha yakın geliyor
anlamsız uykular
düşünceler var beni buralardan uzaklara,
sürgünlere yollayan
korkunç ama bir o kadar gerçek
dışlanmışlığın itilmişliğin intikamını alıyorum
bir kaç varoş mahallesindeki
meyhane masalarında
ihanetlere bırakıyorum yerimi
hiç görülmemiş bir çığlıkta uzanıyorum karanlığa
aç kollarını gece, terk ediyorum şehri bu gece...