kanadı yaralı bir göçmen kuşu gibi
seherler boyu gurbete uçuyorum
sensizliğe amadeyim
masum bir çocuk gibi hıçkırıklarım
yüklüyorum umutlarımı kağıttan gemilere
bilinmez bir ülkenin kara büyüsüne doğru

ne nisan yağmuru
ne temmuz güneşi
gecelerce
hüznüm dicle
akışım fırat

deniz fenerleri yakamozlar büyütüyor
meçhul asker anıtına dikilen çelenk gibi
matem havasına boğuluyor gün
hani gece ile gündüzün
buluşması hani
çıkıp geliyorsun
sarmaş dolaş
tan vakti
fecrin ışıkları

kavurucu çöl rüzgarı esmekte
efkarlara bürünüyor vakit
uzayıp gidiyorum geceden gecelere
dumanı üstünde
közlenen ateş gibiyim
ısıtıyorsun yüreğimi

aynı özden yaratılmış
öksüz bir yıldız gibiyim
şu parlak ama
şu yapayalnız ışığın sahibi
uzakta beyaz bir evin pencerelerinde
göz göze geliyoruz
sonra gülümsüyor
sonra seyrediyorsun
ne kadar incindiğimi

vakit sönük
çileye talibim
koca bir ummanın sularına demir atmış
sırılsıklamım
haşre dek yokluğa hüküm giymişim
koyu mavi
dem tutuyorum
bir de bozlak çalıyor
biraz buruk
biraz başına buyruk

bekleyişlerin gizini öğreniyorum
bir sükun yaşanıyor her cenahta
adını gizemli umut koydum
hep hayalinin peşine takılıp gidiyorum
yarası kanıyor sırrı kırık aynanın
süzülüyor ruhum
kan kırmızısı

gecenin en rüyalı arafından
akıyorum boşluğa
bazen müzmin
biraz da mahzun
belki sorgusuz
bil ki sensiz
hüzün ve efkar bu olsa gerek

alıp verdiğim her nefes
uyku olup hece hece dökülüyor
taaa göz içine
yollar uzuyor uzun uzun
saatlerce
farklı iklimlerden doğup
aynı aşk denizine tutkuyla akan
nehir gibi
zamansız yürek yolcusuyum


redfer