Kimilerini mahzun bırakıyor ve kolu kırık
Kimileriyse farkındalıktan yoksun yaşar
Yokluğun sarsıcı ve acı veren yanını
Zamanla öylesine benimsemiştir ki insan
Daha ötesi bir yokluk onda anlamsızdır
Ve daha azı varlık sayansa farkındalıktır.

Hangi hezeyanlarla dolsak da zamanla
Tüketiyoruz varlığı yokluğa doğru her an
Ne denli zengin olsa da kazanımlar, yitiyor
Belli ki bir ilâç gibiler, miatları tükeniyor.

Ne varlığın bir üstünlüğü var aslında
Ne de yokluk sürer saltanatı daim
İkisinin gidip gelmeleri de bir bakıştır
Durduğun yere göre şekil alır bu zıtlıklar
Yeri gelir sayısız varlıkta bulamazsın saadeti
Yokluk varsayılanda ise bulursun bir izzeti.

Bizi biz edenlerin içinde de ikisi var
Ya dolusunu gören bir gözle bakarız güne
Yahutta dem vurup dururuz boşundan
Karaya bağlamanın adı olan şu yokluk
Beyazla bağdaşmayan bir de varlık dizesi
Anladığım o ki, her ikisi de bir ince çizgide
Akıl ve yürekle bakınca evriliyor tersine
Yokluk denen zenginleştiriyor iç dünyayı
Varlıksa katli oluyor yerinde, kayıyoruz
Dolu dizgin yaşana güne bahsızlık sayıp onu
Varlıkta da en derin yokluğu bizzat soluyoruz.

Her şeyimizin olması bizi biz edemedi, eksikti
Hiç bir şeyin olmamasıysa bir eziklik değildi
Niçin maddi kazanımı tercih ediyoruz ilkinden
Mücadelesiz kazanımlar vermmyor keyfiyeti ah
Dağlar kadar da olsa şu varlık , mutlu etmiyor
İnsanın içini doldurmuyor maddiyat, kof kalıyor.

Ne de güzel söylemişti Yunus, varlık ve yokluğa
Sevinememişti birine, herkes isterken onu
Yerinmedi diğerine, itici gelirken onca ademe
Biz de o yolda yürüyenlerle gidebilirsek, bulacağız
Azında da olsa varlığın içindeki özü bulup
Çoğundaki kazanç sayılanı akılda tutup
Şımartılmamış bir nefisle yola da koyulup
Ne narasını atacağız vardır diye cismaniyet
Ne de ölümdür o yokluk deyip, resti de çekip
Biri olmadan anlamsız olduklarını nihayet öğrenip
Şükür ve sabırla fakat çalıp didinip
Hayata emekle değer katıp, gerçekten hürce yaşayacağız.

Oğuzhan KÜLTE