Kontrol edemezdik bazı şeyleri, çaresizlik yaşanır
Ve öylesine koyuvermek daha beter değil mi
Ne zaman orada olmanın farkında isek
Tam da o zaman aralınır kapıları yeni günün
Ve ışık girer de içeri dirilir ölü, kuşlar havalanır.

Kaderi her defasında suçlamak ne de kolay
Her başa gelen kötünün öznesi yapmak onu
Ya Rab duy bizi, iç sesimizi yükleniyoruz göğe
Hakikatler bizden yana başlayıp, bizle varsa
Gölgelerin ardında saklanmanın ürkekliği bu.

Güvenle çıkabilseydik yollarına hayatın
Ya da bu gücü telkin edecek dili duysaydık
Böyle oldu mu, çilekeşliğin içinde sürüklenmek
Hayat dediğimiz şey, onu cesaretle yüklenebilmek.

Her düşüşte bir ders çıkaranlarla beraberim
Bir kez daha düşmemek üzere şu zeminden
Biliyoruz hepimiz, güven meselesi bu, yitirildi
Anladıkça yeniden birbirimizi kök salacaktır yine
Ve o vakitte gür sesiyle atacaktır narasını neşemiz
İnsanların dışı kirlendi sadece, oysa içleri tertemiz.

O içleri görebilen gözler gerek bize, dışta yok hayat
Fıtratın merceğiyle bakabilmekse büyük maharet
Sadece insan olması yetmiyor mu ki, uzağız bize
Yıkımlarda nasıl bir araya geliyorlar değil mi
Ta en kuytularından bütün hızıyla, hem de diz dize.

Aynı değil miyiz küçük detaylar dışında bizler
Teferruatlar nasıl koskoca kaideleri kapatır, ezer
Bir paylaşmak, umuda bakabilmek paydası vardı ya
Belki de o birleştirecek insanı bence bu sabit
Hakikat diye beklenenlerin, düşlenenlerin hepsi
Yüreklerde gizli duran, hayat bulmak için bekleyen
Zulümleri bitiren, tüm yüzleri de güldüren öz, ümitti.

Oğuzhan KÜLTE