5
Yorum
23
Beğeni
5,0
Puan
715
Okunma
gün kendi söküğünü dikmeye başlar
çatlaklarından sızan sarmaşıklarla
ne garip
daha sabah gözlerini ovalarken yastığımın başında
nefesi dolaşırken rüzgarın baş ucumda
zaman başladığı yerde yeniden durdu
küle dönen bulutlardan döküldü gök
toprak k’ana doyarken
k’an kökünden kurudu
sanki savaş çıktı göğsümde
içimin duvarlarında mermi izleri
çukurlar açılıp gömülür her bir diri
bir kıyamet güncesi daha
yakalanır sokaklarda
ama sen korkma
ruhum da nasibini alıp cikar huzura
14/03/2023
08;45
eMINeYZAMAN
5.0
100% (13)
Şiirin sahibi
Cevap Yaz