Karanlığı kabul ettim ışığı buldum
Kötülüğü kabul ettim iyiliği buldum
Aşkı diledim sevgi dolu ruha dokundum

Çok açık bahtım
Dünyanın en şanslı insanı benim sanırım
Doğdum, ellerimi güneşe uzattım
Parmaklarım ısıttım ve
Yuvarlak bir nesneye dokundum
Aylarca beslendim, şarkılar eşliğinde
Kiraz gibi kırmızı şeylere dokundum
Öpüldüm yıllarca doyasıya
Bana bakan, bana bakarken kırpışıp duran
Arada bir yüzüme damlalar akıtan
Şeylere dokundum...
Süte doydum, sevgiye doydum, bakmalara doydum
Dedim ya, dünyanın en şanslı insanı benim.

Büyüdüm, büyüdükçe kötülükle tanıştım
Tanışmalıydım zaten kötülükle de
Çünkü, insanoğlu insandım ben
Kimden zarar gelecek bilmeliydim
Bildim, insanı tanıdım ve kötülüğün varlığını kabullendim
Kabullendikçe, iyiliği buldum
Dedim ya, dünyanın en şanslı insanı benim.

Saf Aşk ’ı diledim, orta yaşlarımda Tanrı ’dan
İçinde sadece sevgiyi barındıran
Ol ’durulması Tanrı için bile zor işti, bu duam
Diledim ama, temiz bir kalple diledim
Aşk için yanıp tutuştum
Buldum onu, buldum içimde
Rüyalarımda yaklaşıp onu okşadım
Yüzü yoktu sevginin, hissi vardı
Hissettim onu, kalbimle ruha dokundum.

Cahit Fıkırkoca
01.04.2023, Ankara