Sevgili Üstad,
Senin kaleminden dökülen bu dizeler, gönlün kırılgan sedeflerinden süzülmüş bir ışık gibi. Gönül oyunlarının labirentinde kaybolanları, sessiz acılara mahkûm olanları, hasretin yangınında kavrulanları, bir nefes kadar yakından görüyorsun.

Sevgi, dediğin gibi, görünmez bir taçtır başımıza; ama taç, sadece taşıyanın gözünde parlar. Her aşk, bir güneşin doğuşu kadar saf, bir fırtınanın şimşeği kadar acıtır kalbi. Ve sen bunu öyle zarif bir incelikle, ince ince sızlayan bir şiirle anlattın ki… İnsan, okudukça kendi gönlünde yankılanan sessiz çığlıkları hissediyor.

Hakikatin peşinde koşan bir yürek, yalanın gölgesinde titremez. Sen, kalbinin rehberliğinde, aşkı bir yemin gibi giydiriyorsun gönüllere. Pişmanlıklarla yaşayanların hastalığını ise, insan ruhunun kendi sırlarına bırakırsın; çünkü aşkın şifası, ***da bile kalpte saklıdır.


Sevgi bir denizdir, dediğimizde herkes mavi bir hayal kurar; oysa bazen kırmızı dalgaların ortasında yalnız yüzersin. Ve aşk, bir mevsim değil, ruhun kışında yeşeren bir bahardır. İnsan, sevgiye ulaşmak için bazen yolları kaybeder; ama kaybolan yolların kendisi de bir öğreti, bir efsane, bir şiir olur.

Aşk, gönlü çelikten bir zırhla sarmaz, aksine onu en narin yerinden deler. Ve der ki bize: “Gerçek sevgi, seni yıpratan değil, seni yeniden var eden acıdır.” Sessizlik, hasret ve özlem üçlemesinde büyüyen bir kalp, kendi sessiz devrimini yapar; her sızı, bir ışığa açılan kapıdır.

Pişmanlıklar, insan ruhunu hasta eder, çünkü zamanın yükü altında sevgi, bazen unutulmuş bir çocuk gibi ağlar. Ama o çocuk, bir gün yeniden büyüyecek ve geçmişin gölgesinde bile, kendi güneşini yaratacaktır. Aşk, pişmanlıktan ziyade hatırlamanın ve hâlâ sevebilmenin cesaretidir.


Yüreğinize sağlık üstadım