DEDİM DEDİ ( Mürâca’a)

Dedim Hasan Emmi oyun kimedir
Dedi bundan sonra oyum yok benim
Dedim üst baş harap, lime limedir
Dedi Ankara’da dayım yok benim

Dedim deprem oldu nicedir halın
Dedi başım açık, ayağım yalın
Dedim kim soldurdu dalında gülün
Kırıldı kökenim, soyum yok benim

Dedim yaraların daha tazedir
Dedi yüreğimde kanar sızıdır
Dedim ki pınarın nerde gözüdür
Dedi berrak akan suyum yok benim

Dedim evlatların? Üçü de gitti
Dedim sevdiceğin? Can teslim etti
Dedim memleketin? Yıkıldı, bitti
Dedi ilim, ilçem, köyüm yok benim

Dedim ya bu kızan, dedi balamdır
Dedim ayakları, dedi yaramdır
Dedim güzel günler, dedi haramdır
Dedi düğün dernek, toyum yok benim

Dedim müteahhit, dedi hırsızdır
Dedim siyasetçi dedi arsızdır
Dedim ya ocağın; altı harsızdır
Dedi tenceremde yağım yok benim

Dedim yokluk nedir, dedi yazımdır
Dedim ya sefalet, dedi özümdür
Dedim iki çeşme, dedi gözümdür
Dedi dertsiz geçen ayım yok benim

Dedim çare nedir, dedi ki bilim
Dedim hurafe ne, dedi ki ölüm
Dedim ya kul hakkı, dedi ki zulüm
Zulüm deryasında kıyım yok benim

Dedim yangın yeri, dedi ki içim
Dedim insan olmak, dedi tek suçum
Dedim Şubat ayı; ağardı saçım
Daha kırılacak fayım yok benim

Dedim umut nedir, dedi ki Hakk’tır
Dedim uykuların, dedi ki saktır
Dedim evin barkın, dedi ki yoktur
Yıkıldı neyim var neyim yok benim

Dedim devlet nedir dedi babamdır
Dedim dünya malı, dedi abamdır
Dedim ya memleket, dedi çabamdır
Yekinmekten gayrı gayem yok benim

Dedim servet nedir, dedi imandır
Dedim Kelamullah, dedi limandır
Dedim ilaç nedir, dedi zamandır
Canımdan başka bir şeyim yok benim.

Nurgül KAYNAR YÜCE/ K. MARAŞ

İzinsiz paylaşılmaz

Fotoğraf internetten alınmıştır ( Maraş depreminden)