Nereden buldu ellerim, yaşlandı hemen gözlerim
Yanık bir türkü çınlattı, Ağamın kol düğmeleri
Figan yüklü dillerimden, dağlandı birden közlerim
Eski bir şarkı dinletti, Ağamın kol düğmeleri

Boğuldum bugün durmadan, hâtırâlar denizinde
Yanıyordum acılarla, ateşler vardı sözümde
Mâzim, açınca perdemi, derman kalmadı dizimde
Kırık bir nağme inletti, Ağamın kol düğmeleri

Öylesine yarıldım ben, elimdekini görünce
Büzüldüm iyice bugün, geçmişi bir an örünce
Bu hediyeyi hasretle, gözyaşlarımla dürünce
Eski bir sızı anlattı, Ağamın kol düğmeleri

Ağamı şimdi anarken, hasretleri karıyorum
Kırılan hülyalarımla, artık yaşlar sarıyorum
Onu her yerde inanın, daha fazla arıyorum
Dermanlarımı sonlattı, Ağamın kol düğmeleri


NOT:
Değerli Gönül Dostlarım,
Yukarıda yazdığım şiirin hikayesini sizlerle paylaşmak istediğim için açıklama yapmak gereğini duydum.
6 Eylül 2008 Cumartesi günü öğleden sonra ( Yani bugün ) Eşim temizlik yaparken, bana manevi değeri son derece büyük, ölen ağabeyimin yüksek okulu girişimde hediye ettiği kol düğmelerini gördüm. İçim birdenbire ürperdi. Gözlerimden yaşlar boşanmaya başladı.
Bundan tam 32 yıl öncesine gittim. O gün ilginçtir, ağabeyim memuriyete başlamış, ben de yüksek okula kaydımı yaptırmıştım. Birbirimize karşılıklı kol düğmeleri hediye etmiştik. Ve bana, hediyesini verirken şöyle demişti:
“ Ömer, inşallah emekliye ayrıldığında da sana bundan daha güzel bir kol düğmesi hediye ederim. “
Evet dostlar,
Ağabeyim 1999 yılında emekliye ayrıldığında kendisine yeni bir kol düğmesi almıştım ama o bana alamamıştı. Çünkü ben, emekliye ayrılmazdan altı ay önce Hakk’ın rahmetine kavuşmuştu. Son sözü şu olmuştu kızına: “ Arzu ( kızının adı ) amcana emekliye ayrıldığında bir kol düğmesi al, vasiyetim olsun. “
İşte bugünkü kol düğmeleri, yeğenimin aldığı kol düğmeleriydi, yanında da Ağabeyimin aldığı kol düğmeleri vardı.
Kabrinde rahat uyu Ağam. Mekanın cennetin olsun.