2
Yorum
10
Beğeni
5,0
Puan
473
Okunma
Sen uzaklardan soluduğum nefestin
ki duruşundan akardı canı ömrümün
kuşların kanat çırpışında ümit esintisi
bir sevda sesiydi yürüyüşün
Muhayyilemdeki imgelerinin yansıması
yeterdi artardı teselli bulmaya
şu çileli ve çivisi çıkmış dünyada
yanaklarımdan silmeye gözyaşlarımı
Yazgıma boyun büküşlerimdeki inceliği,
dudaklarımdaki yarayı, dilimdeki sükutu,
ve beni benden bir müddet alıp
uzaklara savur gözyaşlarımla birlikte
Kalabilseydim kalırdım kendimle
görmeye dayanamıyorum
kalbimi parçalanırken,
saçlarımı
ağarırken.
Zeynep Zuhal Kılınç
5.0
100% (3)
Cevap Yaz
