6
Yorum
8
Beğeni
4,4
Puan
555
Okunma
Ruhumun üzerine örttüğüm bu şiirlerim,
uzak ufuklardan bana kalan son ümittir.
Yorgun dizlerimin bir dermanıdır, kim bilir,
şu gariban hayatın teselli güvercinidir…
Parmak uçlarımda titreyen kelimeler,
İyiki oradalar dudağımda değiller.
Serzenişten bunalan mürekkep damlaları
Kalbimden akıyorlar gözlerimden değil.
Bu dağınık saçlarımın sebebi,
Körpe bir çocuğun rüzgâra selamıdır;
Belki annemin masum kaygısı,
Belki de babamın sevincidir.
Korktuğun günlerin bağrından geçiyorum
Tam kalbinin ortasındayım endişelerimin.
Saçlarım gibi kalbim de dağınık zaman zaman, ve ümitlerim de, ama yine de
yeşerir düşler…
Zeynep Zuhal Kılınç
5.0
75% (6)
4.0
12% (1)
1.0
12% (1)
Cevap Yaz