Keşkelerin kıskacında gibi hissedilir
Ümitsizlik kapılarıysa açılmış, içeri girilir
Nedir şu hezeyanı insanın dinlemeli kendini
Ümitler vardı ya, sen inan, her şey elbet düzelir.

Kaderine bırakmak deyip sokarız hayatı kalıba
Sanki ayakkabıymış gibi kullanır atarız da
Oysa her saat, dakika ne de değerlidir bilene
Varsa bilene sor, çözümcül ol,bıkmadan yine dene.

İçimizdeki ses asla vazgeçmez bizden, dinlemeyiz
Mücadele varken onurluca, vazgeçer, terkedeniz
Her kaçışımız daha da beter çeker bizi zemine
İnançtan alınan güç olmazsa, hayat olur bir çile.

Dertlerin bitimi beklenmez, bunlar gerçeğimizdir
Onlarla yaşamayı öğrenmek kanımca çaremizdir
Beklemeleri bekletelim derim artık, geçelim şu dümene
İnanın yol alınacaktır umutla engin şu denizde.

Matematiğin ne dediğine asmıyorum kulak
Şu anda yaşıyoruz ya, işte size gerçek ve çırılçıplak
Halen şu tükenmişliğe bizi savuran takıntılar
Geçmişten sıyrılmakla olası, bugünkü yaşantılar.

Beni çok müteessir eder gördüğüm şu küskünler
Mazisinde bir yarası olmayan var mı ki, düşünsünler
Biz onu bıraktık geride, yaşandı ve bitti
Şimdi anı yaşamaktır konu, gerisi anlamsız bir esinti.

Katalım hayata yeni şeylerden de artsın neşemiz
Her duyulan ve görülenlerden ne de çok şey var
Uzanırsak masalımsı renkleriyle güne gör ki huzurluyuz
Ben inanıyorum yarınlara, size de katacak kâr.