Hüznün değmediği, sevincin bâki kaldığı
Gecenin bitimsiz ve boğucu karanlığı
Sona erecek diye beklemekle artan
Giderek tüketen zaman girdabının
Hezeyanlarını bilmem ki nasıl anlatsam.

Bir gülüşü var hayatın ve ne de doyumsuz
Öte yandan da sızlatır içi bırakır aç, susuz
İnsanoğlu hep çaresiz, iki kapılı şu handa
Nefes anlık, ölüm bitim değil fakat apansız
Mantığın bittiği yerde akıl ermez, kifayetsiz
Güzellikler gider elden buna takıntılıyım.

Durdurun zamanı desem hüzne kapansın
Varsa yolları onun, bir tek sevince açılsın
Severiz elbette gülü yeter dikeni batmasın
Çalacaksa kırık sazım derdi, yarayı açmasın
Sınanıştı özünde bu, kul ki vefasız olmasın.

Nasıl takılmam gidişe, birileri dur demeli
Kendini bilenle hayat elbette doyumsuz keyifti
Haddi aşanlardandır bu kargaşa, monotonluk
Tükenişe âmade nefisten inan biz de yorulduk.

Oğuzhan KÜLTE