Yeni değil ki şu yalnızlık, gölgemiz gibi
Onca kalabalığa rağmen şu ruhum karamsarlığı
Belki de bir gayeye bağlamanın gereğiydi
Onunla anlam kazanacak insanlık ve sersefil de hayatı.

Bu yüzden her ne olursa olsun yok önemi
İster bir gülen yüz ol, tebessümlerinle yürü
Yahut ulaştır uçtan uca nihayetsiz hasretleri
Bir damlası ol yağmurun, serinleten bir yüreği.

Ne kadar büyük veya küçük olmak değil ki konu
Detaylarında saklı değil mi yaşamın her soru
Sadece karın tokluğu veya tüketmek üzere zamanı
Harcanası olur mu hiç, her anını yaşamalı onun dolu dolu.

Olmak isterdim bu yüzden sıcaklarda bir yel
Soğuğunda iç ısıtan, güneşin bir demet soluğuyum
Çarçabuk tüm ağrıları geçiren ve şifalı bir el
Belki de tüketirdi karamsarlıkları, bu duruşum.

Kalem olmak da vardı yai iç çektiren edalarda
Hissiyatlara tercüman olmaktı bu, köklenecek sevdalarda
Umut olmaktı çölünde kalmışlara, bir kıpırdanış için
Anlam katmak varken şu ömre, serzenişlerdir niçin.

Okudukça mazimizi bulmadık mı köklerimizdi
Yanlarında yok iken hissettik milletçe, çekilen çileleri
Kâh üşüdük zirvelerinde dağların, yeri geldi açıldık
Seyrine çıkmadık mı kadırgalarla koskoca deryaların.

İlham almak veya ilham olmak değil mi konumuz
Birbirimize kardeşçe sarılmalı ve samimice kolumuz
Zenginliğine varmakmış özü dirliğin, birlikte varız
Umursamaz tavırlarla hayatı zehirlemek neden.

Toprağımız öylesine güzel ve mukaddes ki
Her zerresi onun maziden yürek yakan acı bir esinti
Rüzgâr söylemiyor mu şarkısını her yüzü okşayışta
Ayrılık gayrılık ne de anlamsız, birlikteyiz bu yolda.

Olsun eksiklerinmiz gocunmak yok, diktir ya başımız
İki lokma da olsa lokmamızı yoksunla paylaşırız
Biri mi bekler mi sandınız, çok çok yanıldınız
Tüm cihanı kucaklar sevgimiz, saygımız,anlarsınız.

Devri de değişse dünyanın bize ne bundan
Tuşlara da bağlansa bu yol, sonu hep çöküntü, buhran
Yeniye ne gerek var bir bakının, kardeşlik baki
Eskiyi de kucaklarız, birlikteyiz medeni ve hep ileri…

Söküp atılır mı yüreklerden bize sunulmuş vatan
Kimbilir daha kaçındaydı adsız yatan onca kahraman
Veryansın etmesin mi gönül, yaşanan serkeşliğe
İki kelam etsem kalemimle, vurgum elbet ülkümüze.

Vefaları unutmamalıdır, tutarlar gönlü naif
Karanlıkla boğuşmaz hiç kendini bilen arif
Bir yol bulalım beraberce aşılsın zorluklar yarına
Bunu başarırsak doğacaktır güneşi saadetlerin
En kuzeyinden güneyine, yükseğinden enginine
Velhasılı öyle bir güç ki bu ışıyacak hem sağına soluna
Ve belki de gelince vakti kükrenecek tüm zulmete
Beşeriyet erecektir o münevver, pahasız saadete.

Oğuzhan KÜLTE