Fırtınalar koptu sensizliğin diyarında
Sahne dağıldı, perdeler düştü
Özürler arşı aştı, gönül tahtında
Geriye bir tek umut kaldı
Adı kış olan mevsimler sokağında.

Mısralar can buluyor gülbang ile
Bir hikaye romanlaşıyor yeniden,
Aşık Maşuki son kez nefes alıyor gözlerinle...

Ya yeniden doğacak küllerinden
Ya da teslim olacak suçlu gibi hakimine.

Bir gece vakti ansızın kalbim durur
Cümle kelimeler düğümlenir boğazıma,
Nefes alamadan ruhum sessizleşir
Bir tek gözlerin ve kalbin kalır geriye,
Umut ışığım yok olmasın diye uçmağa sensiz gidemez
Duran kalbim, af edilmeyi bekleyen son demim.

Gülbanglar çalıyor her gece
Farklı bir şekilde, farklı bir dil de
Elif’in sarayında hüküm süren kırgınlıklar
Yüzüme yüzüme Nefî’nin diliyle vuruyor hakikati,
Pişmanlıkları her an anımsatıyor kör bir geceyle.

Her sahnede sen varsın diye,
Aşık Maşuki kalbindeki hakikati bir tek yazıya döküyor,
Cesaretini toplayıp da yanına varamazken,
Her gün ölüme bir adım daha yaklaşıyor...

" İki nehir arasındaki zaman bir tek senden ibaret. Hangi gemi ile çıksam o engin deryalara, fırtınalar kopuyor ruhumda. Önce uzun bir sessizlik hakim oluyor gönlüme, ardından seni asla kırmam deyip kırıyorum geriye dönüşü zor olan. Yitip giden bir tek değil zaman değil ki; yitip giden bendeki masumiyetin çan sesleri, sende bıraktığım ilk resmin portresi, geriye kalan kırgınlıkların hikayesi... "

LARDES SYMPRA