hamza’nın kuyusunda buz tutmuştu su
aktığını unutmuş, tortulaşmıştı
kalbini kendinden sürgüne çıkarmıştı
göğüne dargındı
göğsünde ağırlıyordu
suyun sızlandığını bir Bilen vardı

sıcak bir tebessümün dokunuşuyla
akmaya başlayacaktı su
kendine doğru
kuyusundan dışarı
ancak su olduğunu inkar edenlerin
çamurdan bahaneleri olacaktı

hamza’nın kalbi, sarp yokuşlara zorlandı
kalabalıkların inadını kırmak için
kabalıklarına aldırış etmemeye adandı
cehaletin kabuğunu kırmak için
duru bir su oldu
dışarıya sızdı


islamın sedası gürleşiyordu
kulaktan kulağa yayılıp
kalplere manevi serinlik veren
bu imani havanın teessüsü
kaçırıyordu müşriklerin uykularını

başvurdukları tertip ve planların hiçbiri
coşkun akan iman şelalesinin
önüne set olamıyor
ümitsizliğin verdiği ezici ruh haleti içinde
kıvranıp duruyorlardı

hazret-i hamza’nın saadet dairesine
dahil olmasıyla
kat kat artmış oldu manevi sancıları
peygamberimiz (s.a.v.)’in amcası hazret-i hamza
aynı zamanda sütkardeşi
kimden olursa olsun
nereden gelirse gelsin
haksızlığa asla tahammülü olmayan bir kahramandı

yüksek bir itibara sahipti kureyş içinde
ilahi hidayetin tecellisi bu ya
kimin nerede ,nasıl iman nimetine
nasıl kavuşacağı belli olmazdı
hazret-i hamza da beklenmedik bir zamanda
islamla şereflendi

bir gün çok sevdiği eğlencesi avdan dönüyordu
safa tepesinden kabe’ye doğru giderken
karşısına çıktı abdullah bin cuda’nın azatlı cariyesi
ey umare’nin babası
kardeşinin oğlu muhammed’e
ebu cehil ile arkadaşlarının yaptıklarını
görmüş olsaydın
asla dayanamazdın

hz. hamza heybetli bakışlarını
cariyenin üzerine bir müddet diktikten sonra
ebu’l-hakem bin hişam ona ne yaptı diye sordu
cariye…
ona şuracıkta türlü türlü işkenceler yaptı
hakaret etti
sonra da çekip gitti
muhammed de ona hiçbir şey söylemedi

hz. hamza,
bu söylediklerini sen, gözünle gördün mü
cariye…
evet, gördüm
son derece hiddetlenen hz. hamza
evine uğramadan
yayı, oku, torbası ve av malzemeleriyle
kabe etrafında oturmuş bulunan
ebu cehil ve arkadaşlarının
yanına vardı doğruca

meclisin ortasındaki ebu cehil’in başına
hiçbir şey sormadan
okkalı bir yay indirdi
başını fena halde yardı
başının ortasından kanlar sızıyordu

ve sonra öfke, hiddetle
sen misin ona sövüp sayan
işte, ben de onun dinindeyim
onun söylediğini söylüyorum
gücün yetiyorsa,
o yaptıklarını bana da yap göreyim

kendisini haklı göstermek için savunmaya geçti
ebu cehil…
ama o bizi akılsız saydı
putlarımıza hakaret etti
atalarımızın tuttuğu yoldan ayrı bir yol tuttu

hazret-i hamza’dan kararlı ve sert
bir cevap geldi
siz ki,
Allah’tan başkasına ilah diye tapmaktasınız
sizden daha akılsız kim var
ben şahadet ederim ki,
Allah’tan başka ilah yoktur
yine şahadet ederim ki,
muhammed Allah’ın resulüdür

hazret-i hamza’nın kararlılığı karşısında
ne ebu cehil
ne de etrafındakilerde bir hareket
nede bir mukabele görülmedi
hatta ebu cehil…
doğrusu ben, kardeşin oğluna
çok çirkin bir şekilde sövüp saymıştım
yaptıklarına müstahak oldum.
böylece suçluluğunu da itiraf etti

ani ve beklenmedik bir kararla
saadet dairesine dahil olan hazret-i hamza
evine dönünce
zihninde
şeytanın bir takım vesvese ve şüpheleriyle
karşı karşıya kaldı

sen kureyş’in hatırı sayılır birisi idin
şu dininden dönen muhammed’e uydun
hiç de iyi etmedin
kalp ve zihni
şeytanın bu tarz telkinlerine
maruz kaldığını hisseden hazret-i hamza
doğruca kabe’ye vardı
Allah’ım…
bu tuttuğum yol doğru ise
kalbime de onu tasdik ettir
bana bu hususta bir çıkar yol göster
diye dua etti

aradan bir gün geçti
peygamber efendimizin huzuruna vardı
başından geçenleri anlattı
resul-i ekrem, kendilerine
vaaz ve nasihatte bulundu
kalbi iman ve itminan bulan hazret-i hamza
peygamber efendimize
senin doğruluğuna şahadet ediyorum ki
ey kardeşimin oğlu,
artık dinini bana açıkla

hazret-i hamza gibi bir kahramanın
müslümanlar safında yer alışı
efendimizi ve müslümanları
son derece memnun ederken
müşriklerin gönüllerine hüzün ve korku saldı
resul-i ekreme pervasızca reva gördükleri
eziyet ve işkencelerinin bir kısmını da
terk etmek zorunda kaldılar

artık Allah resulü (a.s.m.)
islamiyete davet vazifesine bıkmadan, usanmadan
korkmadan, çekinmeden devam ediyor
bütün gayretiyle gönüller üzerinde
dalgalandırmaya çalışıyordu tevhit bayrağını
inananların safı
gittikçe hem daha sıklaşıyor
hem de güçlenip kuvvetleniyordu

mekkeli müşriklerinin
ne eziyet ve işkenceleri
ne de makam, mevki
mal ve servet teklifleri
efendimizi bir an bile
davsında tereddüde düşürmedi


hira’dan dönen yolcu.
Rahmetin evine çağırırken insanları
merhametsiz olmakla suçlandı.
amansız itiraz oklarıyla yaralandı
sırf iyiliğini istediği insanlardan
akla hayale gelmez hakaretler gördü.
yüceltmek istedikleri onu aşağıladı

katılaşmış kalbin yüzünde çatlak aradı
küfrün sağır kabuğuna yağmur damlası gibi
yumuşacık vurdu
zifiri gecesine huzmeler düştü
buğulandı sıcacık nefesi
donuk bakışlardan defalarca kovuldu nazarı
yılmadı

henüz yolun başındaydı
çöl kumları üzerine zemzem serinliğiyle yayıldı
bir daha
bir daha…
direne direne
nasırlı avuçlarından yükseldi
dua dua büyüttü ümitleri

terler damladı
ateşli telaşlarla çizgilenmiş alnından
vaktin yanağına bir damla gözyaşı diye aktı
gözden haber verircesine
gönlün göğüne müjde diye
dünyanın teninde ruh-efza
bir esinti olmak üzre
unutkanlığın simasına hakikat-eda
bir gamze olmak üzre
sabretti
direndi elçi


redfer