(Günlerden siyah acının kronik rengi!)

Biz gülüyorduk ya oysa vakit daha dündü
İstanbul salınıyordu kendi devinimi ile
Boğaz gerdan kırıyor,
martılar, albatroslar balık peşine düşüyorlardı.

Hala İstanbul dinleniyordu,
şiirlerde vakitlerden Orhan Veli,
üstelik gözleri kapalı…
Yabancılar hayrandı
ne de olsa rakı, şiş, kebaba
ve yine geleceklerdi.

Bir de hamamlar vardı günahları arındıran
Günah demişken bir yanında cami
diğer yanında kilise ve inancın temeli insan,
Sultan Ahmet’te yeminle
ben Türküm diye izahat yapıyordu
kırık havalı seyyar satıcıya.

İstanbul işte;
daha bize değmemişti
yanık insan kokusu
Bizi acıdan beter edecek şehitler
az evvel gülümsüyor,
maçta bitti, emir gelse de gitsek bi eve.

Yakasında iğne ile tutturulmuş
kaç karanfil soldurdu kim bilir İstanbul?

Ve biz resim sergisi geziyor
İstanbul’un siluetine benzer bir çalışmaya
bakıyorduk bir AVM de.
Yazın diyorduk ne de güzel olur
İstanbul boğazı, biraz Pierre Loti
ve elbette kahve keyfi...

Fazla değil;
İstanbul bir tabloda hayalden çıkıp
gerçekliğiyle kanıyor işte.
Ne kadar acı varsa sarıyor bizi
çocuk, genç, yaşlı demiyor.
Bir kez daha sarıyor acının evrimi.
Kanatıyor ne varsa...
Şimdi “di’li geçmiş gülüşler bırakıyoruz ortaya!

Açılınca ortalık, inince kalkan toz, duman
Kalanda payımız ne?
Hadi bölüşelim nasıl kirlettiysek hayatı
Kir, pas ve çürümüşlük içinde...