Yollarda açan çiçekleri gördüğümde hep bir umut
Yollarda ölmüş hayvanları gördüğümde hep öfke
Yollar beni savuran kimsesizliğime
Yollar bana kucak açan, her gece

Upuzun şiirler kadar uzun hayat
Yüklemsiz paragraflar kadar karışık
Ellerimi topluyorum yollardan
Gözlerimi arıyorum yollarda

Bitmiyor, adım attığım hiçbir yol
Belki de insanoğlu oluşumun  vazgeçilmezliği engelliyor hep
Bir yolu bitirip, bir başkasına başlamamı

Ama sen, ey parıldayan güneş
Ey gökyüzünün kristal ışıkları ve
Tanrının zengin ve kolay huzur anlayışı
Yolumun sonunda var mısınız?

Boşuna mı gidiyorum yoksa
Kulağımda birkaç ibranice ve ispanyolca cümle
Bunun için mi aldığım yollar?
Kaldırımlara oturmuş bekleyen onca yosma
Kimin için çabalıyorum, çabalıyoruz?

Herkeste kendimizi arıyoruz
Biz insanoğulları, sandığımızdan çok ama çok daha benciliz
Yaşamın kolaylığı yüzümüze estiğinde
Kaçacak her türlü yolu ararız

Ama o yolun içerisindeyiz, hem ben, hem sizler, hem de diğer yolcular işte
Boşuna mı sanıyoruz açan çiçekleri ve ölen hayvanları?
Çünkü neyden kaçarsak kaçalım
Neye varacaksak varalım
Bir ayna var yolun sonunda
Sertliği gibi vuran kışın esen kuru rüzgarın
Ve komikliği gibi yaşamanın
Ve hiçbir şey, o koca aynadan başka.