Bıraktığın her izi yoketmeye çalışıyorum
Bir jiletle, bir yabancının elleriyle, ellerimle yıkıyorum izlerini
Sense, tesadüfen çıkan çilekler gibi bahçelerde
Hiç beklemedik anda çıkan gökkuşağı gibi
Kocaman kanatları olan bir kelebek gibi
Güzel ve az, güzel ve umursamaz
Kalbimin içindeki merdiveni yıkıyorsun
Kendi ellerimle ördüğüm duvarın ardını görmemi engelliyorsun
Kalbimden çıkamıyorum
Kalbim, kalbalık şehirler gibi betonlaşıyor
Sen benim bahçemde rastgele yetişen çilek değilsin
Hep daha fazlasını veriyorsun senden almak istemediklerimin
Sonra izlerin kalıyor geriye, silemediğim
Sen, başkalarına hep rengarenk, bana kahverengisin
Kahverengiyi hiç sevmem
Sonra başka bir el, başka bir göz, başka bir yabancı dahil oluyor
Bitirmediğim kitabın okumak istemediğim sayfalarına
Kapatıyorum kitabı, izlerin kalıyor
Sildiklerim de oluyor, sonra hepsi büyüyor...
Farklı dillerin farklı kelimelerinde de varsın artık kaçamıyorum
O kelebek kanatlarını kaçmak için çırpıyor
Onu çağıran bir şeyler var güneşin batışında
Ufacık kalbinin her atışında
Kalbini dolduran yabancılar var
Bense anıları yıkamaya, izleri yakmaya çalışıyorum
Güzel ve az, güzel ve yok oluyorsun
Kalbimin içindeki merdiveni yıkıyorsun.