Bulmaktı sahiden yaşamak,
Bir bedenin gülümseyen ruhunda kendini,
Bir şehre emanet ettiğin anıların her birini,
Gözlerinden gözlerime bıraktığın senelerini,
Kelimeleri bulutları dağıtan türkülerini,
Bulmaktı...

Susmaktı sahiden yaşamak,
Aşkın dizelerde kendine yer bulamayışına,
Vefasız bir bedenin gölgesinin yakarışına,
Terazilerde ağırlığını kaybetmiş ihtimallerin dağılışına,
Fesleğen kokusunda yanan gözlerimin gözlerine inanışına,
Susmaktı...

Sevmekti sahiden yaşamak,
Düşlerin vehminde büyüttüğüm papatyaları,
Karanlığın toprağında eskiyen, yasak kitapları,
Vaktin bitişinde geçmişe hapsettiğim insanları,
Bir mum alevinde yanarak geride kalanları,
Sevmekti...

İnanmaktı sahiden yaşamak,
Umudun ufka sığamadıkça karanlığı yok edişine,
Turuncu bulutların beyaza davetsiz gidişine,
Zamanın, şiirleri tutsak eden acılara son verişine,
Yarının koşar adım ezgilerle el ele gelişine,
Yine de, yeniden inanmaktı...

ZEYNEP SENA DOĞANTEKİN