karanfil kokulu izbelerde
karanfil kokulu gibi tüten nefesimizle
çarpım cetvelinin yanlış çarpımlarında
ilk biz olalım
fena mı,
tahta önünde tek ayak üzerinde
dudağını titreten
dudaklarıyla ağlayan çocuk

bak gene camları kırıyor çocuklar
şimdi kapı zillerini de çalıp kaçacaklar
koşalım peşlerinden, yakalayalım
ya da durun…biraz
biz olalım o çocuklar
tahta tüfekli asker gibi
masum yüreklerimizle

açık pencereden içeri dolarken
şehrin yağmur kokulu bütün ışıkları
ses olup yırtalım gök kubbeyi
dört yanımız güneş gibi aydınlansın
saklanarak bir buğday tohumuna
açalım kainatın en uzaklarında

orada boy verelim yarınlara
bir türkü gibi her sabah
bir yıldız gibi her gece

gün olup duru rengiyle doğalım
kuşbakışı anıt olalım orta yerine şehrin
sevinç çığlıklarımızla
en sevdiklerimizi
en yalnız gecelerde bile sayıklıyorken
pür neşe kahkahalar atalım

sonra
bütün saat kuleleri geçmişimizi göstermeye başlasın
nehirler aksın
dört yandan rüzgarlar geçiyorken
parmak izimizi taşıyan duvarlardaki sloganların hepsi
tutuklanıyorken
tahtaya en son bizim ismimiz yazılmışken
ağlasın çocukluğumuz

çalan son ders zilinin ardından anlaşılıyor ancak
boş sıralarda kalanlar
sıramın üstüne bırakmıştım
ilk okuma kitabımı
ama hiçbiri yok yerinde şimdi

elleri kurşun kalem kokan çocuk
haydi tahtaya birlikte kalkalım
herkesin tebeşiri elinde
tahtaya yazıldıkça adımız
sallansın dünya

her kelimenin sonunda biraz daha dönsün
içine çeksin bizi
çoğaltalım sevgiyi
çoğaltalım sevinci
ne kadar güzel hisler varsa

çocuk toktur, acıkır
çocuk açtır, doyar
çocuk mutludur, hüzünlenir
çocuk yoksuldur

susar bazen
umutları da susar
hayalleri de
her renkten
her ırktan
güleç birkaç düş
ya da yaşamak ümidi
susar
hıfzımın bir kenarında susan çocuk
güle güle

redfer