Yok mudur bilen dedim, güzel olan kazansın
Kötü ile şer ile insan nasıl yol alsın
Kime uzattıksa eli, kaldı sonunda boşta
İnsanlık yitip gider, sen say ki karaborsa.

Sevmeye yok tahammül, onu oyun sandılar
Sevginin tüm yükünü omzumuza kattılar
Gocunmadık yine de taşıdık çökene dek
Dönmüyor çarkı onun tek dişliyle a felek.

Ne yapayım aşı, işi, para ve sermayeyi
Bunlara anlam veren aşk denilen değil mi
Biter mi tarlasında diken var iken ekin
Ona kıymet verdiren, yürekteki o sevgin.

Zamanla tükeniyor eş, dost, hısım, akraba
Haklı hep onlar imiş, bende kaldı fatura
Nasıl bir cehalet bu, maziyi unuturlar
Sevgi, muhabbet varken, tutkunlar şatafata.

Gecenin derininde yine daraldı içim
Bağlama çalacağım, sabahı beklemeliyim.
O halde iki satır sitem dökülsün dedim
Yazarken bu şiiri, demli çayımı içtim.

Sabır var iyidir o, daima sarılırım
Hırsımı ya kalemden ya da telden alırım
Kalpleri kırmam amma, not alırım gideni
Geri dönseler bile, çizdim beni üzeni.

Sevgi ile yoğrulmuş, onunla büyümüştüm
O olmadan yoruldum, üstelik çok üşüdüm.
Yolu sevgiden geçen asla kalmazmış darda
İçi ısıtandır o, Rab yetişir imdada.

Tarih sahnesi gibi, yürek bir savaş yeri
Manzaraya bir bak ki, etraf olmuş toz duman
İhanetler,acılar, dertlerin silsilesi
Yer yok ayak basacak, yürek olmuş kabristan.

Açılsın yeni sayfa, bakınız ben de varım
Üstelik çok kararlı, zorluklara hazırım
Yüreğimizde sevda bitmesin bu tek duam
Vekilimiz dostlardır, gerisine vesselam.

Oğuzhan KÜLTE