Oysa sen hep vardın bu şehirde.

Yokluğunu haber verse de yağmurlar

Sağanak, sağanak yağan sendin bu şehre.

Sen olmasan dönmezdi çiçekler yüzünü güneşe

Cemre düşmezdi toprağın rahmine.

Dünyanın çekirdeğine kadar inen

Kökleri olmazdı kavakların.



-sen hep vardın bu şehirde-

olmayan sadece gözlerindi üzerimde.



Bak görüyor musun

Güneş nasılda yıkıyor şehri

Kundak bebeğin nazikliği ile

Çok değil az bir zaman sonra

Açar çilek ağaçları

Yayılır odana, şekerin yakıcı kokusu

Ve anlarsın her aynaya baktığında

Sen hep vardın bu şehirde



-olmayan yüzümü okşayan ellerindi sadece-



Zaman yerde dönen topaç gibi

Olduğu yerde sabitlenmeden dönüyor

Yer, yer yüzünü bana döndürerek.

Hızla geçiyor yıllar, ve teslim ediyor kendini

Şubat’ın karamsar kollarına

Perdeler açıldı, oyuncular sahnede

İşte geldi 14 şubat

Görüyorsun değil mi sana yazılan oyunları

Ve seni benimsemeye çalışan figüranları



-sen hep vardın bu şehirde-

olmayan seni oynayacak bir aktristi sahnede



Kulaklarımda çınlıyor halâ çığlıkların

Bana ait olmayan tohumu salarken dışarı.

Ve halâ içimde sızlıyor,

Son telefonunda ağzından çıkan kelimelerin.



- yardım et gideceğim bu şehirden yoksa-

Oysa sen hep vardın bu şehirde

Olmayan benim şehirlerinde...



Leyl u Nehar