Değirmenden yayılan buğday kokusu

doldurmakta çatısı kiremitli tek katlı evini

yalın hayatların, yorgun sevdaları sardıkça yüreğini

gece, kırılan bir bardağın kayıp parçası şimdi

tehlikeli ve bir o kadar da cezbedici

ölüm bir santim daha yakınında şimdi.

Oysa yaşam umut olmalıydı eş anlamlısı

zıttına düşmemeliydi umutsuzluk kelimesi.




İki genç kız, iki taze çiçek

biri nergis biri yonca

yaprakları güneşle yıkanmış,

kokuları yeni sinmiş renklerine.

Sindikçe silinmiş yapraklarına işleyen sevgi

sevgisizlik yüreklerinde bir yapraksız çınar şimdi.

Düşleri, umutları kadar büyüktü oysa

dağ gibi yüreklerinde daha kök salmıştı umutları

bir yabani ot çürüttü tüm tebessümlerini.




Gittikçe bakmaz oldu günebakan çiçekleri

yavaş yavaş kayboldu gülüşmeler

saatler saatleri kovaladıkça, şehir yağmaya başladı

usulca kiremitlerinizin arasından üzerinize

kimbilir; cemresi içindedir varlığınızın

kucak dolusu umutlar yağdıracaktır toprağınıza.

Ana rahmine emanet bıraktığınız gülüşleri

geri alacaksınız belkide;

ağlayışlarla başladığınız hayata karşılık.




İki genç kız, iki ayrılmaz varlık

biri gece biri gündüz

düştüler leyl u nehar’ın kelamlarına

umutlarımı aşılamaya çalışıyorum

kokusu renklerine yeni sinmiş goncabaharlara




Leyl u Nehar