Her şey mi yalan, biz mi kandık
Zaman çizgisi ufuktan karardı artık
Hayat ne denli kısaymış ve say ki anlık
Anladım ki sonu hazin, elde var hep yalnızlık.

Nerede o bel bağladığımız coşkulu duygular
Olur olmazdan nem kapmayan çocuksu
Küçücük şeylerden neşeyi bulan ve masum,
Vefalı dostluklar,neşeler,hezeyanlar…

Bir yığın insandık bu yolda önceleri
Gerilerde kaldı kimi, kimi yolu bitirdi
Yine var yolumuz gidecek ve sonu bilinmez
Silmek istesek de anıları derindir, bil ki silinmez.

Koşturarak giderdik her Ankaralı günlerde halama
Şimdi Ankara küs bize, bizse eksik yanımızla
Dolaşıyoruz eski halini arayarak Hamamönü`nün
Köhne, cumbalı, ahşap evlerinin dar sokaklarında.

Canlanıversin istiyoruz o güzelim günler
Uzanıyoruz luna parka, İtfaiye Meydanı`na
Posta Caddesi, Anafartalar, Bendderesi ve Hisar
Sesini verir mi onca yılın dinlediğim şarkılar.

Ne çocukluk mekanları var ne sokaklar
Evrilmiş her birisi ne çarşı kalmış ne de Pazar
Bir masal dünyasından fırlamışım sanki
Kana kana içtiğim sokak çeşmesi,
Uyanmak istiyorum amma bugüne değil,
Açılsa kapıları geçmişin gönül bu,çocukluğa meyil.

Oğuzhan KÜLTE