Çok uzun değildi tanışma faslı
Kalemle başlayan bir arkadaşlıktı
O bir rehberdi bize, biz ise yolcu
Yazdıkça bu tutku ruha dokundu.

Onca şiiri içinde bana en çok dokunan
Engelli kızına yazdığı eşsiz dizelerdi
Yıllarca yürüyememesi onda kederdi
Mahir kalemiyle, kelamıyla bunu da giderdi.

Anladım ki bu şiir denen tür dokunur ruha
Hem de öyle tesir eder ki estirir yürekte fırtına
Ve ayaklanırsın apansız, bulursun derman
Ruhun beslendikçe coşkuyla etraf toz duman.

Münevver kalemlerden aldık biz de ilhamı
İsmailoğlu derlerdi adına usta yazardı
Biriktirmiş gerisinde şiirini, kelamı
Ebeden yaşayacaktır yürekte, dostun selamı.

Bir vefa olsun diye kendime verdiğim söz
Onlarca yorumuyla kattı bize değer, öz
Yol gösterene biz de edilir hürmet, muhabbet
Acemi bir kalemden ruhuna değsin rahmet.

Ben mi göremedim bilemem o coşkuyu
Bizler değil miyiz bu edebi zeminde edepte vurgu
Şair ol şiirinle seslen, ister nesir yaz
Hatırasını yaşatmalı ki bunun, hissedilsin haz.

Aramızdan ayrılan değerli kalemler var
Hepsinin hissiyatı büyük, sevgi ummanlara dar
Edebiyat dediğin duyguların, düşüncelerin raksı
Ahirete göç edenlere yazıldı bunlar, vefaydı.

Elbet bir gün küsecek kalem de kağıda
Ne yazılmışsa onlar kalacak satır arasında
Erdemden, iyiden, haktan, hakkaniyetten
Kalsın isterim bir buse vefa da bizden.
Oğuzhan KÜLTE