LÂ TAHZEN
Yâ dil-i dıl-ı ahsen



A benim şâkk-ı ruhumun şavkıyan hüznü
Kar yağsın diye miydi
Dağlara güvenişimiz
O dağlar ki
Kabristânı dişi bileğili kurtların


İzin ver
İnşa etsin vus’âtsız kâşanelerini süslü taşlarla EBREHELER
Sûr’a değecek bir nefesi bekler
Gagasındaki çakıl taşlarıyla EBÂBİLLER


Ah benim notaları arabesk rotalı ruhum
Hiç mi yaslamadın başını
Efsûnlu bir şiirin giz kokan omuzuna
Keyfe kâfi bir kafiyeyle keyfe ermedi mi hiç
Şirinin’e şiirin


İkrâr belleme sükûtumu
Bir ben bilirim
Dişlerimin arasına alıp dudaklarımı
Kanata kanata
Dilimi nasıl avuttuğumu

Ne ikrârdır sükût
Ne ki kar -ı inkâr
Ağzına el bastırılmış
Çığlık figân 29 harfin boğazında boğumlanan
Bir âr-ı işmârdır
Bir hâr-ı ıstırar
Bir hâl-i bîkarar




Ve
An gelir
Öte(de)kinin ense köküne dayadığın 13’lük namlu
Şakağından öper seni


Öyle koyu derin bakma gözlerime
Düştü düşecek bir uçurumun az berisiyim