KELİMELERİM VE SEN


Ne biçim kelimelerim vardı
Keskinletir keserdim
Sivriltir saplardım
Örüp ağ eder kalpleri tutardım
Sen çıktın geldin
Kelimelerimide sakat ettin
Sihir serptim olmadı
Kanat taktım olmadı
Bal döktüm olmadı, acı kattım olmadı
BİR YAPRAĞINI BİLE BIRAKMADAN GİDEN GÜL’SÜN
Şelale ettin gözlerimi, yerin ne yazık dolmadı...

Yoluna halı yapardım kelimelerimi
Üstüne elbise ederdim
Saçlarını tarardım kelimelerle
Bileğine takıp bilezik
Ayağına takıp halhal...
Dizlerinde uyurdu kelimelerim
Masal oludu, latife olurdu ama yalan olmazdı
Dikenlerinden başka bir şey kalmadı bende
Hepside yüreğime battı
BİR YAPRAĞINI BİLE BIRAKMADAN GİDEN GÜL’SÜN
Beddua etmedimde edememde
Bir an olsun aklımdan gitmeyen
Bende yuvası daim olan yüzün, isterimki hep gülsün...

Sen varken avlanmadım kelimelerle
Vuracak birsürü AŞK vardı
Ben kaçtım, onlar kovaladı
Söz verdim sözümü tuttum
Çünkü asla sana ihanetim olamazdı...

Yüreğimi söküp alsalar içimden
Sökerken seni haykırır
Kesseler yine sen ezseler yine sen
Anlayabilirmisin bilmiyorum ama
Bendeki seni keşke görebilsen...

Aynı yerde hapsolmuşum
Kelimelerim hep aynı
Sana küskün yıldızlar gibi gittiler
Sevdanı en çok taşıyan kelimelerim bile gökyüzünden kaydı
Usanmadan, bıkmadan satırlarda yarıştıklarına bakma
Onların yeri keşke satırlar değilde, kulaklarına konabilmek olsaydı...

Ey benim henüz aklı tamam olmamışım
Kabahati sana bulmam, ben kendim yanılmışım
Haddimde değildin, emsalimde değildin
BEN LEYLA’MI YANLIŞ KÖYDE ARAMIŞIM
Unutamamakmı dersin
Akımlı yetmiyor gidişine bilmem
Tek bildiğim
Ben seni bu yüreğe aldıysam
Bu canda bu nefes bitene kadar silmem...


04 eylül 2006
çoban m.y.b