İLK CEMRE

Cemre havaya düştü mevsim bahara gebe.
Garip bülbülüm şimdi ötmenin zamanıdır.
Kara kışın ardından sümbül, gül açılacak.
Yola düş, sevgiliye gitmenin zamanıdır.

Bulutların gözleri dolacak, boşalacak.
Uyanacak şu toprak mazisi düş olacak.
Haber salın laleye sevdaya eş olacak.
Sarp kayanın koynunda bitmenin zamanıdır.

Arılar uçuşacak yarene uçar gibi.
Toplayacak balını bir bade içer gibi.
Şu dağların ardında gariban göçer gibi,
Kara kuzu, ak koyun gütmenin zamanıdır.

Toprak ana saracak herşeyi şefkatiyle.
Açacak sînesini bütün merhametiyle.
Cem olacak damlalar Mevlâ’nın rahmetiyle.
Vuslatın sihri ile yitmenin zamanıdır.

Gayrı âyân olacak her gözü yol çekene.
Çağlayacak dereler dil diye yaş dökene.
Katlanacak dün gibi sarılıp gül dikene,
Biçare birbirine yetmenin zamanıdır.

Mesut’um kaç cemreyi ardımızda bıraktık.
Ömür tükendi gitti biz hep ardından baktık.
Şu gönlü nâr eyledik çırasız, odsuz yaktık.
Yine can ocağında tütmenin zamandır.

Mesut ALTUNKAYNAK