kızıl saçlarına, mavi deniz gözlerine
bir de çil çil altın olmuş
Toprağına inandım Hayat ..!
sen kaldırım taşlarında , insanlığımın gözyaşlarını kanattın ,
insan gibi ağlasaydım bari ,
ters şelaleler gibi içimde boğulup
nereye
sürükleneyim ?

öyle bir rüzgâr içinde kaldım ki ,
gideceğim yolları , çizdim şimdiden ,
yıldız olmak için çok erken !
Güneşi görüp, karanlığa saklanır aklım
insanlığım akıllı bir varlık gibi yaşarken ,
hayat !
sen beni çengelli iğnelerle tutturup , umut bağlarına
koşmama mani oluyursun..

hayat sen bir dikensin..
bende gitmek zorunda , kalmış bir yolcu
bir yurt var gideceğim...
ama kuru bir arazi..
ve portakal çiçeklerim henüz gonca bile açmadı
menekşelerim susuz
kiraz ağaçlarım , baharı bekler

Şimdi!
ölümün kokusu, hoş gelmiyor bana,!
yitirdiğim onca insanın , hatırasını yıkayıp
kuru bir ekmeği, güvercinlere yem diye atmadan
huzur sokağı ma uğrama lütfen ...!

Ey hayat !
destanımı yeni yaşamaya başlamışken,
kardelen çiçeklerim ,
açmaya başlamışken ,
dur artık yerinde !
Zinciri kırılmış dişi aslanlar gibi ,
savunmaya geçti hücrelerim ..

beni bana bırakın !
kendi masalımın sonunda ruhumu ,
kendi sahibine teslim edeceğim ..

Güneşimi göremeden, karanlığın içinde hapsoldum ..
ne deliyim nede divane

Aklını yitirmiş bir Hanzade
"Acıları Kanayan, Anıları
Silinik"



Ayşe caniberk
Gümüş kalpler