Korkuyorum bende !
sanki yurtsuzum
dünyanın garında
trenine kaçak binmiş
yanlış bir yolcuyum san ki
ne bir biletim var
nede kimliğinde insan yazan suretim

Aynada, kendine yansıyan ,ben miyim?
aklım , suskun kendine yabancı !

İnsanlığa, huzursuzluk yapışmış ..!
Ayakkabısını giyen kaçıyor.
Yazık bize !
Kolonisini kurtarmak için ,
bedenini kayık yapan, Karıncalar gibi
bağlanamadık birbirimize...
Keşke !
elleriyle Pirana yakalayan,
Cesur bir komutan olsaydım ...
Belki !
yaşamak için bu kadar korkmazdım.
Şimdi !
yüreğime tekrar, muson yağmurları,
yağsa boğulurken ,kim tutacak ellerimi..

Korkuyorum !
Aklım sus diyor !
Ayaklarım kal !
Nedensiz korkular, tepiniyor aklımda
Cesaretim kırılmış , silahımda
Mermim yok...
Ölümsüz korkularım, bana zül getirdi
Her gün ,kendi meydan Savaşı’mda
Kendime ,mağlup olup, kırk kere tövbe ettim yaşadığım için
Ve hala devam ediyor....
içimdeki bu huzursuz savaş ..
Ve hayatım imgesiz..
Ruhumu yerinden çıkarıp,
İçimde, yeni bir imparatorluk kurulsa ,
Ve ben kendi içimde, rahat bir nefes alabilsem....

Yok böyle olmayacak ;
İnsan gibi ölmek bedeniminde hakkı !
Öyleyse ; huzursuzluk çıkaran düşüncelerimi ..
Öldürüp organlarını bağışlamam gerek..

Yaşamak için öldürdüm
Bu düşüncenin katili benim....!











Ayşe caniberk
Gümüş kalpler