oturdum,
sevdanın ciğerinden şiirler sökeyim dedim
geceyi yontmaya başlayan ellerim
sabahı etsin.

- ne yazık.

ben bu sabah sokağa
utanarak çıkacağım sevdiceğim...
ne sevda bırakmışız geride çünkü
ne söylenecek güzel bir söz.
karnı açlıktan ağrıyan çocukların
köpekleri obez hünkarlara çalıştığı
siktiri boktan bir düzende
içimden öfkeden başka bir şey
taşmadı bütün gece...

- ne yazık...

seni düşündüm,
seni düşündüm....
yine de ferahlamadı gönlüm.

şimdi hepsinden affetsem,
senin göğsüme doldurduğun
o güzel fesleğen kokusunu alıp gittikleri için
affetmeyeceğim insanları..
ve iyi niyetimin bileklerini kesip
kusacağım öfkemi.

şiir yok artık, şarkılarla okunacak...
sevmek tükendi ve sıyırdık dibini
insan olma kardeşliğinin.

ve and olsun ki
dünyada yüzüne tükürüp
ölürse mezarına işeyeceğim.
bu soysuz köpeklerin.

aç yatan her çocuk için.